O mundo está roto pero pódese camiñar

Antes ou despois, unha brecha vital e emocional ábrese e imponse entre pais e fillos. No caso desta obra, a ausencia da nai desencadena unha fase que complica a comunicación entre un pai e a súa filla de dez anos. É entón cando o pai recurre á literatura para restablecer as pontes coa filla. O obxecto da obra é mostrar a biblioteca como unha sucesión de ventás abertas ao mundo. Máis alá dun mero contedor de libros, a biblioteca reivindícase como un espazo de gozo poderoso que ensancha a mirada e que nos axuda a coñecernos e a vivir mellor. A biblioteca é unha protagonista máis, un hospital da alma, un espazo máxico en si mesmo; refuxio e, ao mesmo tempo, bosque no que perderse. O argumento, a ruptura comunicativa entre pai e filla, irase cosendo a través do itinerario marcado por citas literarias, relatos breves e poemas que o proxenitor lle transmite á súa filla, grazas á axuda da bibliotecaria. Así, o mundo adulto ofrece o extremo dun fío do que a nena se encargará de tirar para chegar ás súas propias conclusións.